De Michaeltoren te Hooghout, Breda
[Een beeld van de toren verschijnt]
1Gulden! Dat is het symbolische bedrag dat in 1959 betaald werd om mij in Hooghout te plaatsen. Ik werd gekoppeld aan ene beeldschone kerk die vanaf dat moment aan mijn zijde zou staan.
[Kerk komt in beel en er worden diverse aspecten getoond op basis van vertelling]
Zij wist met haar woorden en beeltenissen de mensen een hart onder de riem te steken vanuit dat eh...eh...? Christendom? Dat is iets waar men hier in gelooft. Een heel mooi geloof in zijn essentie en er zit vast wel een kern van waarheid in. De naleving is alleen een beetje jammer. Net zoiets als communisme...dat zou theoretisch gezien ook moeten werken.
Maar goed dat terzijde. Zij wilde de mensen van Hooghout een goed gevoel geven, een gevoel van hoop, en een troost als iemand was overleden. Dat vond ik altijd zo mooi aan haar. Haar deuren stonden voor iedereen open. En daarnaast zag ze er ook nog eens prachtig uit. Goed gevormde bogen, mooie textuur, en als je naar het glas in lood keek was het alsof er een engeltje in je gezicht spuugde. Werkelijk prachtig.
[Je ziet de binnekant van de kerk, steeds minder mensen. Je volt ze naar buiten, naar hun huizen]
Maar helaas, naar mate de jaren vorderde kwamen er steeds minder mensen, ze vonden hoop in hun lichtgevende dozen(tv’s). Daar konden ze zich aan vast kluisteren als ze het even niet meer zagen zitten, de moed hadden verloren of gewoon even een goed gevoel wilde krijgen.
Ik als trouwe toren die nooit van zijde zou wijken keek uit over de wijken hier. Ik kon bij de mensen binnen kijken. Men kreeg houvast van die dozen, maar opmerkelijker was ook dat men steeds meer in zichzelf durfde te geloven en begon zo elkaar te vinden op ander manieren. Het was natuurlijk wel verdeeld.
[Beelden van de omgeving n.a.v. de vertelling]
Er was een groep mensen die de hoop verloren hadden en zich aan de lichtdoos kluisterde om zich goed te voelen. Hun kinderen zie ik hier nog wel eens door het park rennen. Uiteindelijk komt er dan eentje op me af en dan denk ik: Ah wat een lief kind, hij komt me begroeten. Maar dan gaat de broek naar beneden en begint da kind tegen me aan te pissen. Brutale kutkinderen! En dan gaan ze op zo’n bankje zitten en van die “jonko’s” roken waarvan ze keihard gaan lachen en zich belachelijk maken tegenover meisjes toe. K zou eens per ongeluk een steentje moeten laten vallen...
Goed, dan heb je de groep mensen die de hoop in zichzelf, elkaar en hun omgeving vonden. Dit vond ik heel mooi. Eerlijk, oprecht, sociaal gedrag. Ook al zitten er rotte appels tussen. Men komt elkaar bijvoorbeeld tegen bij dat leuke bakkerijtje aan de overkant, lekker beppen met Debbie. Wat een leuke vrouw is dat toch. Een mooi voorbeeld van iemand die tevreden is met wat die doet en de hoop in zichzelf vond. Gelukkig, gezellig, meegaand en een passie voor haar werk. Maar ik vind wel, hoe lief ze ook mag zijn, dat als ze haar hond gaat uitlaten, ze die poep niet zo onder mijn neus moet laten liggen. Ik heb hier doorgaans een heerlijk zonnetje, maar die poep die gaat stinken, das ongelofelijk. Bah!
En dan zijn er nog diverse mensen die het simpelweg niet meer interesseerd omdat zij, of iemand het onzin vindt zonder echt een goed onderbouwd argument te hebben. Bij sommigen gaat dat wel goed, bij anderen wat minder en snappen maar niet hoe dat komt.
Maar door al deze ontwikkelingen bleek mijn lieve kerk te groot te zijn want er kwamen steeds minder mensen. En blijkbaar wilde men hier graag boeken lezen en wonen. Dus heeft de gemeente daar gehoor aan gegeven en hier de mogelijkheid gecreeerd. Dus na 45 jaar partnerschap werden wij gescheiden van elkaar en heb ik moeten zien hoe zij beetje bij beetje gesloopt werdt.
Nu staat er een of ander Zweeds model. Strakke lijnen, mooie voorgevel, lekker kleurtje maar ze staat hier nu al 3 jaar, en ik versta nog steeds geen woord van wat ze zegt. Integratie ? nee, niks! Het enige wat ik zo nu en dan versta is “Ikeeja”. Volgens mij heet ze zo...Bimbo!
Ik mis mijn kerkje, laat mij aftakkelen en verenigd worden met haar. Want ik weet niet of ik de rest van de veranderingen nog wel aankan..
Dus god als u er bent, ik smeek u, vernietig mij en breng mij samen met mijn kerkje..
[Er gebeurd niets. Het Beeld fade to black]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten